De Cultuurcommissie nodigt u uit voor een conferentie getiteld "Adolescenten en hun gezinnen". Deze zal worden gegeven door Sébastien Chapellon, universitair hoofddocent psychologie, op donderdag 22 oktober 2020 om 18.30 uur in Amphi A.
Wanneer u een gezinsmaaltijd bijwoont waar tieners aanwezig zijn, is het niet ongewoon om een probleem met hun plaats te constateren. Terwijl de volwassenen zich afvragen aan welke tafel ze moeten zitten: bij de "volwassenen" of bij de kinderen? Het is gemakkelijk te raden dat de tiener zich zelden op zijn gemak zal voelen bij de volwassenen, die dat ook niet per se zullen zijn. Maar hij is niet echt een kind meer. Dus waar moeten we ze laten, wat moeten we met ze doen, en wat kunnen ze met ons "oude mensen" doen? Deze vraag werd met zeldzame intensiteit gesteld tijdens de periode van opsluiting, toen ouders zich in een zeldzame en vaak gevaarlijke nabijheid van hun "tiener" bevonden, die het soms niet meer aankon. Het is daarom interessant om het psychische functioneren van de tiener te bespreken om na te gaan hoe dit de relatie met zijn of haar ouderen beïnvloedt.
Adolescentie - een cruciale periode
De adolescentie is een cruciale periode in het leven, die bij iedereen veel vragen oproept. Eén ding is zeker: het is geen voortzetting van de kindertijd. De puberteit zorgt voor een breuk in de fysiologische en emotionele ontwikkeling van het individu. Een breuk die betekent dat het voormalige kind zich niet meer zo op zijn gemak voelt bij zichzelf en bij anderen als vroeger. Er ontstaat een afstand tussen de adolescent en met name zijn ouders. Is dit een noodzakelijke afstand? Afhankelijk van hun familie-ervaring en culturele achtergrond zullen ze allemaal wat meer afstand willen nemen tot hun volwassenen, om wat meer intimiteit te zoeken. Van nu af aan zullen er meer geheimen zijn, meer gesloten deuren (deuren die soms dichtslaan), en vrienden en geliefden zullen meer ruimte innemen. Vaak zal de groep, "de bende", een grotere invloed hebben dan het gezin. Ouders zullen zich vaak afgewezen voelen, of op zijn minst op een zijspoor gezet. De band met de persoon die hun "kind" blijft, zal minder duidelijk en minder zeker zijn. Betekent dit dat volwassenen geen rol meer te spelen hebben, behalve toekijken hoe de crisis zich ontvouwt? Nee. Een van de vele paradoxen van deze levensfase is dat adolescenten weliswaar afstand moeten nemen van volwassenen en een nieuwe afstand met hen moeten creëren, maar dat ze ook een essentiële behoefte hebben om te voelen dat ze dicht bij hen staan. In deze lezing zullen we proberen te onderzoeken waarom adolescenten, terwijl ze afstand nemen van volwassenen om volwassen te worden, nog steeds behoefte hebben om op hen te leunen, in een afwijzing die in feite vaak een oproep is...
Een paar woorden over de spreker
Sébastien Chapellon is klinisch psycholoog en hoofddocent psychologie aan de onderzoekseenheid MINEA aan de Universiteit van Guyana. Hij is geïnteresseerd in teamwerk in medisch-sociale instellingen en in interacties tussen volwassenen en kinderen, met name tijdens de adolescentie. Zijn werk richt zich ook op de rol van leugens in menselijke relaties. Daar zullen we het dus ook een beetje over hebben tijdens deze conferentie.
Meest recente werken (met name beschikbaar op CAIRN):
Chapellon S. (2020). Een grens overschrijden in de adolescentie, Adolescentie, 38-1, 225-243.
-
Chapellon S & Qribi A. (2020). De impact van de scholing van kinderen op hun relatie met hun ouders, Administratie en onderwijs, 166-2, 127-133.
-
Chapellon S & Vicente C. (2019). Lof voor autoriteit Waarom voelen tieners de behoefte om het te testen? Bulletin voor psychologie, 562-4, 305-313.
-
Chapellon S. (2019). Geweld in teamwork, Adolescentie, 37-2, 423-438.
-
Chapellon S & Gontier É. (2019). Een uitingsvorm van familiale psychische besmettingsprocessen: liegen, De familiebank, 42, 17-34.
