In het kader van het seminar "Grenzen, Circulaties, Interculturaliteit en Mens-Milieu Interacties" organiseert de LSH DFR, in samenwerking met de laboratoria LEEISA en MINEA, een conferentie getiteld "De Maroni, grens of land: circulaties, transgressies en accommodaties van de rivierbevolking tussen Frans Guyana en Suriname (19e eeuw tot heden)".
Het wordt gepresenteerd door Tristan Bellardie, docent geschiedenis aan de Universiteit van Guyana, op vrijdag 12 mei van 18.00 tot 20.00 uur in zaal F 108.
E n maart 2019 heeft een toenemend aantal incidenten tussen de Franse en Surinaamse autoriteiten op de Maroni een grensconflict van meer dan anderhalve eeuw opnieuw doen oplaaien. Tegen een achtergrond van controle over illegale goudpannen op Frans grondgebied, laten de respectieve diplomatieke diensten rechten gelden die nog steeds erg vaag zijn, geërfd van een onvoltooid koloniaal beleid. Achter de strijd om soevereiniteit onthult de Maroni een ruimte met vele facetten, waar de grens samensmelt met gebieden en praktijken die de grens overschrijden en overschrijden. Deze lijn, het product van koloniale verbeelding, heeft te maken met bevolkingen en activiteiten die zich verplaatsen over gebieden die zich uitstrekken van de ene oever naar de andere: Bushinenge of Amerindiaanse landen, goudwinningsgebieden, etc. Sinds het einde van de 18e eeuw hebben deze meervoudige scheidslijnen gedefinieerd wat is toegestaan en wat is verboden, en er zijn evenwichten gebouwd stroomopwaarts en stroomafwaarts.
Naarmate de grens geleidelijk werd overschreden, verschoven deze tegoeden ook van de ene bank naar de andere, zoals historische gebeurtenissen dicteerden. Goud is een bijzonder goed voorbeeld van hoe deze grensoverschrijdende bewegingen zijn aangepast: de plunderaars van gisteren op de Franse rechteroever, garimpeirosop de linkeroever van Suriname, elk met een begerige blik kijkend naar de gouden rijkdommen aan de overkant.
De dagelijkse realiteit van de Maroni-rivier en haar bevolking is moeilijk te rijmen met de realiteit van de grens. De aanspraak van Frankrijk op soevereiniteit over de Maroni is altijd achtergebleven, nadat het gebied in volledige autonomie was overgenomen door de volkeren die er daadwerkelijk woonden, of het nu Amerindianen, Bushinenge of Creolen waren. Tot de definitieve integratie van het achterland van het Inini-gebied in 1969 liep de staat achter op het volk en kwam de wet na de gebruiken. Op deze manier bouwde de lokale bevolking ruimtes op die vaak in verzet kwamen tegen de autoriteiten, waarvan de grens niet meer dan een avatar leek te zijn.
Het doel van dit artikel is om de redenen voor deze verschillende overtredingen te onderzoeken, hoe ze zijn blijven bestaan en hoe ze zijn geëvolueerd sinds het einde van de 19e eeuw.
Een paar woorden over de spreker
Tristan Bellardie, docent geschiedenis aan de Universiteit van Guyana en geassocieerd onderzoeker bij MINEA, is gespecialiseerd in de geschiedenis van de Maroni en hun bevolking. Hij werkt sinds 1993 in het veld en woont in Maripasoula, in het hart van de Haut-Maroni.
Zijn werk richtte zich op de relaties tussen de kolonie Frans Guyana en de verschillende bevolkingsgroepen, de constructie van ruimtes en interacties op de rivier tussen de zeventiende en twintigste eeuw (periode van contact, slavernij, goudcyclus).
