Resultaten van de wedstrijd Jonge Guinese Schrijver 2020

Met mijn hart, denk ik aan je wilde en natuurlijke charme, Met mijn hart, denk ik aan je prachtig groene longen, Met ditzelfde hart, zing ik in de naam van je eeuwige schoonheid, Een schoonheid tussen zoveel anderen, maar een unieke schoonheid van de Aarde. Ik ben dicht bij jou, jij wiegde mijn kindertijd In jou leefde ik en leef ik, aan jou denk ik elke dag In jou geloofde ik en geloof ik nog steeds, in jou zal ik voor altijd leven. Sinds ik een kind was, heb ik over je verhaal en je lijden gehoord. Desondanks heb ik je nooit gekend en ken ik je helemaal niet. En daarom herinner ik me vandaag. Ik herinner me de kinderen die u in uw leven verwelkomde, die kinderen van alle kleuren die u zo mooi maken. Ik herinner me onze unieke traditionele liederen Ik denk vaak aan de kleuren van de Creoolse hutten en hun daken Ik herinner me uw warmte, een van die warmte die mensen samenbrengt Ik herinner me de pracht van uw flora en fauna Ah! mooi is de kleur van uw water en uw goud Ik herinner me uw veelbelovende jeugd en het werk van uw "gangans". Guyana, geef jezelf aan mij, en vertel me, mijn lieve Guyana, wat is er gebeurd met dit Amerindiaanse volk, dit volk dat u altijd in uw hart hebt beschermd, Mama Guyana, wat is er geworden van uw kinderen, de Bushinengés, deze slaven die hun toevlucht hebben gezocht bij uw rivier? Vertel me, mijn Guyana, waar zijn uw zwartbloedige, Creoolse kinderen die van u hun thuis en hun parasol hebben gemaakt? Met mijn hart, Guyana zal ik nooit vergeten Met mijn hart, Guyana zal ik zijn Met datzelfde hart, Mama Guyana zal ik u trots maken Met uw nagedachtenis Guyana zal ik sterven. Aan jou mijn Guyana zal ik nooit vergeten.

Onder de brandende zon liep een veelheid aan littekens over haar hele lichaam. Ze was halfnaakt. Halve maan. Half zon. Half engel. Half godin. Ze was prachtig. Ze moet uit het hemelgewelf gekomen zijn! Ze droeg een doek die alleen haar vulva verborg, een brayet. Terwijl ze peinzend op een rots zat, ademde ze langzaam de lucht in die de rivier de Maroni haar bood. Ze had haar hoofd nauwelijks gedraaid toen ze de blik op zijn gezicht opmerkte. Het was alsof die blik haar hele ziel wilde lezen. Ze glimlachte pijnlijk en vervolgde haar overpeinzingen. De jongeman achter hem was vol nieuwsgierigheid. Zijn huidskleur was donker. Hij was buitensporig lang. Hij had dreadlocks die tot aan zijn billen hingen. Hij was erg gespierd. Hij droeg een blauwe spijkerbroek en een citroengele trui. Hij had een ietwat langwerpig gezicht met amandelvormige ogen, een dikke neus en een volle mond. Een echte neger, zoals wij graag zeggen. Deze bushinengué kwam al voor de derde keer naar de rivier, maar hij had nog nooit zo'n mooi wezen gezien. Hij zat vol vragen. Hij keek met berekende aandacht naar dit lichaam naast zijn ogen. Waarom zoveel littekens? dacht hij. Waarom zoveel tatoeages? Hij bewoog zich naar het bijna inerte lichaam alsof hij op zoek was naar antwoorden op zijn vragen. - Gegroet juffrouw! - ... Ze zweeg. Spraak leek haar niets te zeggen. Ze was ver weg, op zoek naar mooie verhalen in de diepte van de lucht, de zon en de wolken. Verhalen die haar leven misschien helderder zouden maken. - Hallo juffrouw! zei de jonge bushinengué, alsof hij haar wilde geruststellen dat ze niet alleen op de wereld was. - Er hing een lange stilte tussen de twee jonge mannen. Een transcendente energie kwam de grootste zoetheid zetten. De zon veranderde van richting terwijl het water van de rivier de dans van de golven begon te doen. De eb en vloed van het water weerspiegelden de hartslag van de jonge Indiaanse. Er was geen andere manier om haar gemoedstoestand uit te drukken dan de Maroni-rivier. De jonge vrouw begon te spreken... De uitdrukking op haar gezicht straalde een zekere dubbelzinnigheid uit. Een mengeling van beproeving, pijn en vreugde. - Ga weg! - Waarom zou ik weggaan? - Ga gewoon weg! - Ik wil niet weggaan, juffrouw. Hij kwam dichter en dichter bij haar staan en probeerde haar haar aan te raken, met alle terughoudendheid die de handeling vereist. Hij leek respectvol. En de jonge Indiaanse vertoonde geen enkel teken van bezorgdheid. - Vergeef me mijn indiscretie, juffrouw? Waarom hebt u deze tatoeages? En waar komen uw littekens vandaan? Ik heb de indruk dat uw leven een marteling was/is... - Is het belangrijk om te weten? Het is een heel verhaal... - Ja, uw lichaam geeft een stil woord af; het is aan u om het uit te drukken. Ik wil dit verhaal graag weten, jouw verhaal. De jonge Moon was verbijsterd door de woorden van de vreemdeling. Haar lichaam was half gedraaid, ze durfde hem niet rechtstreeks aan te kijken. Ze probeerde verschillende keren iets te zeggen, maar had de moed niet om het af te maken... Uiteindelijk deed ze een poging en schreeuwde boos: "Het verhaal! Het verhaal! Vervloekte geschiedenis!" - Vervloekt verhaal..." hervatte ze, zich herstellende. - Laat me je helpen..." zei de jongeman, een jonge Soleil die zich verplicht voelde om de woorden van zijn gesprekspartner te verduidelijken. - Hmm - Erm... Waarom heb je die tatoeage op je voorhoofd? Wat betekent het? Waarom deze lijnen? - ...Een tatoeage op mijn voorhoofd om te zeggen dat ik afstam van de 'Kali'na'. Tatoeages maken deel uit van onze identiteit. Ons volk bewoont dit gebied al sinds de 7e eeuw, in dezelfde tijd als het Wayana volk. We traceren onze geschiedenis en houden onze tradities op verschillende manieren levend. Deze tekening op mijn voorhoofd is er daar één van. Het illustreert Kali'na keramiek van de oostkust van Frans Guyana. Kali'na keramiek is een hele kunstvorm die een volk op zijn rug draagt dat meedogenloze keramisten zijn. - En wat betekent deze illustratie precies? - De afbeelding van Kali'na keramiek is de vrucht van de interacties en invloeden die ons volk voor en na de Europese invasie heeft ervaren. We hebben verschillende manieren om deze archeologische cultuur weer te geven. Er is een continuïteit tussen de archeologische culturen en de huidige kustvolken. Over het algemeen kan ik u zeggen dat het een etnische stijl is. - U vertelt me dat u verschillende manieren hebt om deze cultuur weer te geven, dat is interessant! Kunt u er een paar voor mij opnoemen, juffrouw? - Natuurlijk... We hebben aardewerk, grote vazen zoals samaku, maka, waresa, die gebruikt worden om cassavebier, kasili genaamd, in te koken en te bewaren. Vroeger werden ze gebruikt als grafkist. De jonge Bushinengué hing zijn aandacht aan de lippen van de jonge Indiaanse vrouw, die haar levenslust leek terug te vinden terwijl ze haar verhaal vertelde. - We hebben ook 'geschilderd decor' als een vorm van representatie. Ze draaide zich vervoerd om om haar metgezel de tatoeage in het midden van haar rug te laten zien. Het was een afbeelding van een oud ritueel. Het embleem van een plant. De chilipeper. - Ik ben een meisje dat zich altijd wil verdedigen. Ik ben een meisje dat me niets laat overkomen. Dus tekende mijn vader het voor me om mijn manier van zijn te symboliseren en om de energie van onze voorouders uit te nodigen om mijn karakter te versterken. Bovendien betekent het houden van dit ritueel ook het verdedigen van onze cultuur. Hij bracht zijn ogen dichter bij haar rug. Hij kon tumultueuze bewegingen in zichzelf voelen. Zijn hele wezen was bevroren door de warmte van dit intrigerende wezen dat naast hem zat. Hij verwijderde zich van haar, mond half open, trillend... Hij zette het gesprek voort om de brutaliteit van haar bedoelingen te doorbreken. - Mademoiselle! - Ja! - Zijn er geen andere voorstellingen van het "geschilderde decor"? - Ja, ja... Er is het Kali'na-design, dat een fijne kromlijnige lijn met complexe motieven gebruikt, meestal aangebracht op keramiek tijdens de grote rouwceremonies... En dan is er nog het design van de motieven die meestal de binnenkant van kasili-kommen en palapi-potten versieren. Deze motieven hebben de vorm van elegante rondingen en vormen een derde decoratief element, met een grotere voorstelling dan de andere. Het is misschien wel het interessantste van allemaal, omdat het de 'Kali'na-stijl' het beste karakteriseert... ... Ik moet me wassen... Zei ze terwijl ze opstond. De jonge Bushinenghé kon haar maar net opvangen toen ze haar eerste stap in de richting van de rivier zette. - Ik ben nog niet klaar, juffrouw..." vloekte hij, terwijl hij haar bij de arm nam. - ... Ze zweeg. Haar zwijgen straalde een schoonheid uit die niets kon beschrijven. Zelfs niet de prachtige "Anapo" lijn die over de rechtheid van haar tepels liep. Deze "Anapo" lijn is een Kali'na tekening die een muzikale trend symboliseert: "Sampulali Moli Nenkewae", de traditionele Kali'na Sampula. Deze tekening werd op de trommels geplaatst die tijdens optredens werden gebruikt. De ogen van de jongen gingen geen seconde van haar vandaan; ze gingen op en neer langs zijn lichaam, struikelend over de littekens rond zijn schouders. Hij stamelde... - Hoe kom je aan deze wonden... deze littekens? Sorry... Je kon zien dat hij zich schaamde. Verdrietig. Hij probeerde een paar hete tranen in te houden. - Slavernij! Marteling! Genocide!" riep ze. - Kumalawai! Wayana! Kali'na!" ging ze verder, terwijl ze een rivier van tranen uit de mond van haar oogleden liet lopen. Het verleden leek deze jonge Indiaanse nog steeds van streek te maken. Wie was zij? Waarom leek ze zo mysterieus? Waarom droeg ze al die tekens op haar lichaam? De jonge Bushiningué klemde zijn handen in elkaar om zijn medeleven te tonen, terwijl hij deze vragen door zijn hoofd liet gaan. - Wie bent u?" wist hij te zeggen. En de jonge vrouw, zo helder als de zonnestralen, zo snel als de bliksem, rende weg... En dook in de Maroni-rivier... Ze gleed de diepte in tot de natuur het geluid van haar adem vergat... De jonge Bushinengué was verbijsterd, sprakeloos door de snelheid van haar actie. Was ze verdronken...? Einde