Soushieta JAGADESH

De recente pandemie van Covid19 herinnert ons eraan, voor zover dat nog nodig was, dat de verspreiding van infectieziekten geografische grenzen negeert. De gecombineerde veranderingen in lokale biodiversiteit en landgebruik, de toename in internationale connectiviteit door transport en handel, en de dreigende klimaatverandering hebben het risico op het ontstaan en opnieuw opduiken van infectieziekten (ID) vergroot. Tot nu toe bestond de reactie van het volksgezondheidsbeleid uit passieve surveillance, maar dit is niet echt effectief gebleken bij het voorkomen en beheersen van epidemieën. Hier wordt een anticiperende aanpak gehanteerd, waarbij gebieden met een hoog risico op EMI worden geïdentificeerd op basis van de meest gunstige omgevingsfactoren. Deze factoren omvatten landomzetting, een drastische vermindering van de biodiversiteit en klimaatverandering. De biogeografische methode werd gebruikt om MPE's te bestuderen en te analyseren voor verschillende groepen ziekteverwekkende taxa, waaronder bacteriën, virussen, protozoën en schimmels. Het onderzoek werd zowel wereldwijd als lokaal uitgevoerd in Frans Guyana, een Frans overzees gebied in Zuid-Amerika. In beide gevallen, voor de verschillende groepen ziekteverwekkers, bleken het risico op overstromingen, de recente omzetting van bospercelen in landbouwgrond en de stijging van de minimumtemperaturen als gevolg van de klimaatverandering belangrijke factoren te zijn in het wereldwijde en lokale ontstaan van de bestudeerde infectieziekten. De belangrijkste resultaten van dit proefschrift zijn als volgt:

1. Een biogeografische benadering van het modelleren van de verspreiding van IME's met behulp van bestaande databases met klinische gevallen, satellietbeelden en een niet-conventioneel statistisch model is effectief voor het vroegtijdig opsporen van risicogebieden, het verbeteren van de preventie en het beheersen van de verspreiding.
2. Het is mogelijk om te anticiperen op MDE's door in een vroeg stadium de gunstige factoren die direct verband houden met de antropisering van het milieu te identificeren en te beheren.

De COVID-19 pandemie laat zien dat de verspreiding van infectieziekten de geografische grenzen overschrijdt. Gelijktijdige veranderingen in lokale biodiversiteit en landgebruik, de toenemende internationale connectiviteit door menselijk transport en handel en de dreigende klimaatverandering hebben het risico op het ontstaan en opnieuw opduiken van infectieziekten vergroot. De huidige reactie van de volksgezondheid op opkomende infectieziekten (EID) door passieve surveillance is grotendeels ineffectief gebleken bij het voorkomen en beheersen van ziekte-uitbraken. De weg hiernaartoe is om de curve "voor te zijn" door potentiële hotspots van het ontstaan van ziekten te identificeren en de triggers in de omgeving, zoals landtransformatie, biodiversiteitsverlies en klimaatverandering, op te sporen. Ik heb een biogeografische benadering gebruikt om de opkomst van ziekten te bestuderen en te analyseren voor verschillende taxonomische groepen ziekteverwekkers, zoals bacteriën, virussen, protozoën en schimmels, wereldwijd en in Frans Guyana, een Frans overzees gebied in Zuid-Amerika. Ik ontdekte dat regio's met een risico op overstromingen, recente omvorming van bos naar landbouwgrond en stijgende minimumtemperaturen (d.w.z. nachttemperaturen) als gevolg van klimaatverandering de ziekteverschijnselen in de verschillende groepen ziekteverwekkers lokaal en wereldwijd stimuleerden. De belangrijkste bevindingen van het proefschrift zijn de volgende:

1. De biogeografische aanpak om de verspreiding van EID's in kaart te brengen met behulp van bestaande gegevens over menselijke gevallen, teledetectiebeelden en onconventionele statistische modellen is doeltreffend om "op de zaken vooruit te lopen" bij het opsporen van risicogebieden en het beheer van EID's.
2. EID's zijn niet ongekend, maar voorspelbaar door het identificeren en beheren van de triggers van het ontstaan van ziekten, die een direct verband hebben met de antropisering van de omgeving.